viernes, mayo 25, 2007

BESOS

Así que, decidida e valente como era ela, rogoulle a Deusa que o home non só a cubrise, senon que a amase por felicidades impensables, por ter tocado o infinito. E Deusa, que era nai e comprensiva, inventou para a súa Eva os bicos. E home e muller tiveron que aprender a pechar os ollos para non cegarse na fogueira, a facer dos beizos pétalos, a construir con eles unha explosión cálida, húmida, doce, entregada, lenta, harmoniosa, desfío da morte, arte e esencia. Despois dos primeiros bicos Eva soubo que nunca máis lle valerían as présas.
(Dos Cadernos de anotar a vida)
A PALABRA DAS FILLAS DE EVA

Teresa Moure

SOLA


Tecín soya a miña tea,
sembrei soya o meu nabal
soya vou por leña ó monte,
soya a vexo arder no lar (...)

Rosalía de Castro

jueves, mayo 17, 2007

17 de maio: LETRAS GALEGAS


Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.

Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.

Si cantan, es ti que cantas,
si choran, es ti que choras,
i es o marmurio do río
i es a noite i es a aurora.

En todo estás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras.


Rosalía de Castro