Hace 16 horas
domingo, noviembre 28, 2010
jueves, noviembre 25, 2010
sábado, noviembre 20, 2010
viernes, noviembre 19, 2010
O SEGREDO DE MARCO POLO
Pero Marco ía moito máis aló da admiración, Marco amábaa e queríaa dunha maneira absoluta, con ese amor febril e desesperado dos que saben que nada van recibir da súa amada, nin unha fita do pelo coa que adornar un casco na batalla, nin unha ollada, nin, por suposto, un bico pequeno, amical e casto. Marco aámaa con ese amor dos que saben que a súa paixón nunca vai ser correspondida. Porque non pode ser correspondida. Ámaa coa loucura dos que saben que é un amor morto pola súa propia natureza de seres diferentes. Un amor finado denantes de nacer.
O segredo de Marco Polo
Francisco Castro
jueves, noviembre 18, 2010
BREO SIEMPRE ESTARÁS EN MI MEMORIA
17 de noviembre de 2010IN MEMORIAM
1994 - 2010
Existe un pacto de confianza que jamás será quebrantado por uno de sus dos miembros, el realizado por un hombre y un perro.
Marcia Lara de Moreno
miércoles, noviembre 10, 2010
VIDA
VIDA
Pouso os pés no chan coa seguranza de que o verán foi caendo a cada paso tras de min, camiño satisfeita por ter chegado á terra onde as cores se funden coa paleta do outono, seino de certo, porque os castiñeiros van espindo sixilosos a alma, déixana caer perseguindo as pingas de auga que antes tiraron a caldeiros os deuses, celtas, por suposto. Unha longa alfombra salpicada de redondas espiñas deslízase silandeira a beira dun río que bule presuroso, porque non quere chegar tarde a esta festa…
Saen ó camiño os boletus, os coprinus, tamén as amanitas, as vermellas… badéanme os pasos ata chegar cabo de min ó vello muiño… ó seu carón, nun souto de árbores centenarias, unha delas, cun enorme burato no peito, amósame a vida que está por chegar… sigo o río, e tamén están alí, afortunadamente en minoría, os eucaliptos… ás miñas costas, unha enorme garza desprégase como un abano de ás inmensas, e camiño, camiño, camiño e en apenas uns metros de baixada, sinto o ruxido forte, intenso, a humidade, o aire, a vida, porque a maxestuosa seimeira de Vilagocende estame a mollar a cara ó final do día… e entón pecho os ollos e respiro forte, porque nese bafo xeado, nese salto de vida, sei que navega tamén a miña.
domingo, noviembre 07, 2010
EL JUEGO DEL ÁNGEL
Quizá por eso todos le tomaban por un ateo, pero él era un hombre de fe. Creía en sus amigos, en la verdad de las cosas y en algo a lo que no se atrevía a poner nombre ni cara porque decía que para eso estábamos los curas. El señor Sempere creía que todos formábamos parte de algo, y que al dejar este mundo nuestros recuerdos y nuestros anhelos no se perdían, sino que pasaban a ser los recuerdos y anhelos de quienes venían a ocupar nuestro lugar. No sabía si habíamos creado a Dios a nuestra imagen y semejanza o si él nos había creado a nosotros sin saber muy bien lo que hacía. Creía que Dios, o lo que fuese que nos había traído aquí, vivía en cada una de nuestras acciones, en cada una de nuestras palabras, y se manifestaba en todo aquello que nos hacía ser algo más que simples figuras de barro. El señor Sempere creía que Dios vivía un poco, o mucho, en los libros y por eso dedicó su vida a compartirlos, a protegerlos y a asegurarse de que sus páginas, como nuestros recuerdos y nuestros anhelos, no se perdieran jamás, porque creía, y me hizo creer a mí también, que mientras quedase una sola persona en el mundo capaz de leerlos y vivirlos, habría un pedazo de Dios o de vida.El juego del ángel
Carlos Ruíz Zafón
jueves, noviembre 04, 2010
TESTAMENTO
A todos vós, meus fillos e fillas queridas, déixovos a encomenda de seguirdes coa viaxe que iniciaron os nosos devanceiros hai máis de mil anos, cando fixeron nacer esta andaina de palabras e de sentires e que é a nosa fala singular. Pídovos que non sexades vós quen rache a senda que entre todos conseguimos fender na pedra da historia e que fai de nós un pobo. Rógovos que non lle poñades barreiras a este camiño de soños. Se cadra, facédeo máis grande. Andade por el. De o facer, sabede que estaredes a camiñar polos vieiros da lingua igual que camiñou o voso pai e antes ca el camiñaron outros. Paseade polo sendeiro da lingua, viaxe infinita, e facede así guieiro e facho aceso entre a néboa para os que veñan detrás de vós.
Isto é o que vos demando. Na lingua de mar da miña terra.
Francisco Castro
Suscribirse a:
Comentarios (Atom)
