domingo, noviembre 07, 2010

EL JUEGO DEL ÁNGEL

Quizá por eso todos le tomaban por un ateo, pero él era un hombre de fe. Creía en sus amigos, en la verdad de las cosas y en algo a lo que no se atrevía a poner nombre ni cara porque decía que para eso estábamos los curas. El señor Sempere creía que todos formábamos parte de algo, y que al dejar este mundo nuestros recuerdos y nuestros anhelos no se perdían, sino que pasaban a ser los recuerdos y anhelos de quienes venían a ocupar nuestro lugar. No sabía si habíamos creado a Dios a nuestra imagen y semejanza o si él nos había creado a nosotros sin saber muy bien lo que hacía. Creía que Dios, o lo que fuese que nos había traído aquí, vivía en cada una de nuestras acciones, en cada una de nuestras palabras, y se manifestaba en todo aquello que nos hacía ser algo más que simples figuras de barro. El señor Sempere creía que Dios vivía un poco, o mucho, en los libros y por eso dedicó su vida a compartirlos, a protegerlos y a asegurarse de que sus páginas, como nuestros recuerdos y nuestros anhelos, no se perdieran jamás, porque creía, y me hizo creer a mí también, que mientras quedase una sola persona en el mundo capaz de leerlos y vivirlos, habría un pedazo de Dios o de vida.

El juego del ángel
Carlos Ruíz Zafón

2 comentarios:

Sara dijo...

Cris, me han hablado hace unas semanas de este libro, y ahora tú, será cuestión de empezar a leerlo, es mucha casulaidad sino....tendré que leerlo por algo? jajajaja.
abrazotedecisivo guapa.

orso dijo...

Supoño que estará a sair a terceira entrega, eu leíno hai un par de anos pero non me deixou tan satisfeito como o primeiro.
http://apnea.blogs-r.com/weblog/ver-post/o_xogo_do_anxo